Zondag 22 mei 2011:
We hebben gisteravond heerlijk gegeten in Hotel Lav.
Vandaag is Pitti jarig. Van harte gefeliciteerd lieve schoonzoon. Knuffels van je schoonouders.
We vertrekken richting Sarajevo. Aan de grens van Kroatië naar Bosnië moeten we tot onze verbazing de paspoorten laten zien. We krijgen een stempel.
Bij de Bosnische grens krijgen we weer dezelfde poppenkast. Nu moet ook het kentekenbewijs worden getoond. We krijgen hier geen stempel. Dat blijkt over een paar dagen een foutje te zijn. De douanebeambte wil wel de camper inspecteren en gebaart, dat de deur open moet. Bij binnenkomst begint Arie te piepen. De beambte is gelijk klaar met de inspectie. We rijden Bosnië binnen. Het is een compleet ander land. Het landschap is Hollands, maar de armoede is overal zichtbaar. Overal langs de weg staan mensen met heel diverse handel: van groenten, planten tot vloerkleden en echt houten tuinstellen toe. De outdoormeubelen van Gerard zouden het hier goed doen.
We worden overal nagestaard. Als we om één uur ergens stoppen in een dorp om te eten komt een man vragen, of hij de camper eens van binnen mag zien. Hij spreekt goed Engels en vertelt, dat een camper in dit deel van Bosnië een bezienswaardigheid is.
De hele weg naar Sarajevo zien we de sporen van de oorlog. Overal grote gaten in huizen, gebouwen, maar ook in de wegen. Het lijkt wel, of het bewust niet wordt gerepareerd.
Dichter bij Sarajevo rijden we door de bergen. Het gaat regenen. Als we in Sarajevo aankomen is het echt slecht. We parkeren dicht bij het centrum. Later in de avond verkassen we toch naar een klein dorpje Ilidja, 8 km van Sarajevo.
Bij hotel Hollywood vraag ik, of we op het bewaakte parkeerterrein mogen overnachten. De eigenaar vindt het prima en vertelt, dat we van de faciliteiten van het hotel gebruik mogen maken, toilet, internet, lounge en restaurant. We hebben dikke pret. Het wordt een sport om leuke overnachtingplaatsen te vinden.
We drinken vanavond koffie in het restaurant en ik check mijn post en de toesjoeranroet- en hyves-berichten.
Maandag 23 mei 2011:
Tram 3 naar het centrum vertrekt 400 meter van het hotel. Weer worden we tijdens de rit van 40 minuten getroffen door de schade van de oorlog.
Het is al vroeg warm. We halen bij de Toeristen Informatie een stadsplan. Daarna slenteren we heerlijk door de oude stad. Sarajevo is een schone stad. We bezoeken de Latijnse brug, de Katholieke Kathedraal, de Orthodoxe kerk, de moskee en de synagoge. In de synagoge worden we rondgeleid. Arie blijft bij de receptie aan de lijn. In de oude binnenstad is de Turkse invloed duidelijk zichtbaar, veel winkeltjes met glimmende zaken en de bevolking is voor 40% moslim. We eten bij restaurant Celjo een cevapo, gegrilde worstjes in een soort pannenkoek. Na de middag gaat het stortregenen en nemen we de tram terug naar de camper.
Dinsdag 24 mei 2011:
We rijden dwars door Bosnië naar Trebinje. Het is een prachtige rit. Afwisselend bergen, maar wel steeds smalle wegen. De Bosniërs nemen het niet zo nauw met de verkeersregels. Ze rijden hard en halen bij voorkeur in, als inhalen verboden is. Soms is een heel stuk weg ook gewoon weggezakt en is er nog maar een weghelft. De rit vraagt van Piet optimale concentratie, maar dat kan hij. Trebinje ligt 30 km van Dubrovnik en staat bekend als de stad van de wijn, de zon en de platanen. Het heeft een mediterraan klimaat. Van de 365 dagen in een jaar heeft Trebinje 260 dagen zon. Om twee uur parkeren we op het parkeerterrein bij de stenen brug over de rivier de Trebisnjica,net buiten het centrum. Vanmiddag wandelen we naar de stad. We halen wat informatie, lopen door het oude centrum en kopen groenten en fruit op het kleine marktje. ’s Avonds wandelen we nog eens naar het dorp. Het is nog steeds erg warm. De terrasjes zitten vol met de plaatselijke bevolking. We nemen een kijkje in de Orthodoxe kerk en vallen dan ook maar neer op een terrasje.
Woensdag 25 mei:
Het belooft vandaag weer warm te worden. Toch willen we het klooster op de berg 250 meter hoger bezoeken. We gaan vroeg op pad en na 45 minuten afwisselend klimmen, trappen lopen en het laatste stuk over de weg, zijn we boven. We hebben een prachtig uitzicht over de stad met het voetbalstadion
“Neo Leo“ en de twee oude bruggen. De kloosterkerk is prachtig. Er omheen is het erg toeristisch. Het klooster zelf is een grote souvenirwinkel.
Als we weer beneden zijn gaat het regenen en onweren. De regen valt echt met bakken uit de hemel. Oei, is het één van de 100 dagen regen? We hebben elkaar vanmiddag een heel groot ijsje beloofd. Het ziet er niet naar uit, dat we die belofte kunnen nakomen. Gelukkig is het om vier uur droog. Een half uur later zitten we onder de parasol te genieten van een heerlijk ijsje.
’s Avonds is het heel druk op het parkeerterrein. De politie regelt het verkeer. De straat voor ons wordt afgesloten. Er staat daar een groot hotel. Alle mensen trekken daarheen.
Wij sluiten de camper af en gaan ook maar eens kijken. Er blijkt een trouwerij te zijn. We komen er niet achter wie het zijn, maar gezien de totale uitloop van de stad, moeten het wel belangrijke personages van de stad zijn.
Wij kunnen er in ieder geval tot twee uur vannacht niet van slapen. De band speelt zonder ophouden.
Maar ja, ze konden ook niet weten, dat wij hier vannacht wilden slapen. Morgenavond beter.
Donderdag 26 mei 2011:
Gisteravond hebben we een globale planning gemaakt. Wat willen we nog zien en hoeveel tijd hebben we nog. Dan blijkt, dat ons programma toch wat vol is. We willen nog de steden Dubrovnik, Mostar, Split en Zadar bezoeken. Daarnaast staat het natuurpark Krka, de Plivice meren, het eiland Krk en de grotten van Postogna nog op het programma. We besluiten Zadar en het eiland Krk te schrappen. De rest moet lukken zonder te haasten.
Vandaag rijden we 34 km naar een klein stadje bij Dubrovnik, Mlini. We stoppen bij camping Kate. We vinden nog net een plekje (met uitzicht op de Adriatische zee), want vandaag komt een Franse groep met 17 campers en de camping is dus vol. Er is een wasautomaat, alles wordt gewassen. Lekker schoon bed vanavond. Heerlijke douches en internet boven bij de receptie. Het is vanmiddag bijna 30⁰. We lezen lekker onder de luifel en maken een praatje met wat andere gasten: Oostenrijkers, Duitsers en wat Nederlanders.
’s Avonds hebben wij veel bekijks met onze “led” vogel van Pitti.
Vrijdag 27 mei 2011:
Om 10 uur zitten we op de boot naar Dubrovnik. Van de camping lopen we de trap af met 205 treden naar het haventje van Mlini. Daar vertrekt de boot. Het is al heet, dus we zoeken een plekje op het bovendek voor een beetje afkoeling door de wind. Onderweg weer die trieste aanblik van hotels, kantoorgebouwen en grote landhuizen, die aan flarden zijn gebombardeerd ruim 16 jaar geleden. Om half elf meren we af in de haven van de oude stad van Dubrovnik. Het is een sprookje om te zien. De sfeer wordt nog verhoogd doordat een oud zeiljacht juist de haven verlaat. Het lijkt of we figuranten zijn in een van de afleveringen van de Onedin Line.
Als we van boord zijn, besluiten we eerst een stadsplan bij de toeristeninformatie te halen. Hiervoor moeten we dwars door de oude stad naar de Pilepoort lopen. Hernaast is de Informatie.
Met het stadsplan zien we alle highlights van Dubrovnik. De grote Onofrio fontein, het Franciscanenklooster, het Sponza paleis, het paleis van de rector en de Kathedraal. Natuurlijk kunnen we ook niet voorbij de ijssalon.
Zaterdag 28 mei 2011:
Rustdag. Het wordt vandaag ruim 30⁰. We luieren, wandelen, doen een spelletje Yahtzee (Ik sta de hele vakantie al achter, brrrr) en vanavond kijkt Piet Barcelona – Manchester United (3-1). Ik lees het boek “In naam van mijn zus” van Nabela Benaïssa. Het is het waar gebeurde verhaal van de 9 jarige Loubna, die in België in 1992 niet thuis komt van een boodschap en vijf jaar later pas dood wordt gevonden. Een verdrietig verhaal, dat parallel loopt met de vermissing van Eefje, An, Julie en Melissa.
Zondag 29 mei 2011:
We gaan vandaag nog een keer met de bus naar Dubrovnik. Vrijdag was het zo warm, dat we niet de rondgang over de stadsmuren hebben gelopen. Deze muren zijn het symbool van Dubrovnik. Het uitzicht erop is fantastisch. Ze zijn in de tiende eeuw gebouwd, totale lengte 1940 meter en op het hoogste punt wandel je 25 meter boven de stad. Kortom, dit moeten we gewoon doen.
De busrit is weer spannend. De chauffeur wijst naar Arie en gebaart, dat ze er niet in mag. Ik kijk verbaasd en leg vriendelijk 24 kuna neer voor twee kaartjes. Het werkt. In een half uur staan we bij de opgang naar de muur.
De eerste trap is steil. We klimmen 15 meter omhoog. Maar het is de moeite waard.
We genieten van elke meter. Of je nu naar de zee, de straatjes, of de daken van de huizen kijkt. Overal een geweldig gezicht.
Als we boven de haven op de muur lopen vaart een gigantisch cruiseschip uit. Iedereen zwaait, dus zwaaien wij maar gezellig terug. Na de wandeling van twee uur bezondigen we ons nog een keer aan een heerlijk ijsje in de oude stad en dan lopen we de 150 traptreden omhoog terug naar de bushalte.
Als de bus om half vier stopt, gaat Piet met Arie als eerste naar binnen. De chauffeur kijkt naar Arie en wil ons weigeren. Dan klinkt er een stem uit het midden van de bus. Alle autochtone mensen kijken ons aan. Eerst snappen we het niet, maar dan zien we dat de stem hoort bij onze chauffeur van vanmorgen.
Dank je wel, lieve chauffeur. We hadden het niet beter kunnen treffen.
Na een heerlijke, maar behoorlijke klimwandeling in Dubrovnik zitten we lekker voor de camper. Er komt een motorrijder binnen, een Nederlander.We raken aan de praat. Hij heet René, komt uit Made en gaat voor het eerst alleen een rondrit Griekenland maken. Later op de terugreis komt zijn vriendin naar Italië en rijden ze nog een weekje samen. We bieden hem een pilsje aan na zijn lange rit vanuit Noord Kroatië.
Dan zet hij zijn tentje op en maakt een astronautenmaaltijd. Alles gaat gepaard met een heerlijk gevoel voor humor. Wij maken ’s avonds koffie voor ons drieën, René brengt een flesje wijn mee en we zitten tot de kleine uurtjes over van alles en nog wat te kletsen. We zullen René uit Made (zijn website heet Rene.Made in Nederland) niet snel vergeten. Na zijn vertrek zet ik het weblog van afgelopen week nog op de site. Contact leggen met de meiden lukt helaas weer niet.