Week 3 Genieten aan de Zwarte zee
Maandag 8 september:
Gelukkig is de laatste nacht op deze parking voorbij. Vannacht om twee uur gaat Piet naar een auto twee plekken naast ons. Zij hebben de radio zo hard staan, dat wij echt niet kunnen slapen. De radio gaat uit. Om vier uur onweert het en regent het zo hard, dat we de ramen moeten sluiten. Het is nog steeds 25°.
We zijn blij als het half acht is.
Om half negen draaien we de drukke boulevard op. Na drie km is de afslag voor de ferry naar Harem aan de Aziatische kant van Istanboel.
We varen door de Bosporus. Na twintig minuten zijn we aan de overkant
en dan begint het gekkenhuis. We komen in een wirwar van auto's, bussen en vrachtwagens terecht. Het is ruim een half uur aanschuiven om de afslag 1.800 m verder naar Sile te nemen.
We kruipen eenmaal door het oog van de naald als een jonge vrouw zonder te kijken de autobaan opkomt en recht op ons afkomt. Piet zwenkt behoorlijk uit naar links en gelukkig kan de auto op die baan het aanremmen. Pfff. Als vervangend vervoer had ik toch graag eens een Concorde gehad. (grapje)
We stoppen in Sile bij een mini Carrefour. We doen boodschappen en zoeken een bancomat. Het dorp ligt op een grote heuvel. De bancomat is helemaal beneden en de Carrefour bovenaan. Harrie besluit bij de campers te blijven. Wij maken er met Ineke en Arie gelijk een flinke wandeling van.
De weg naar camping Greenpark in Agva is behoorlijk heuvelachtig. Erg mooi en een verademing na ruim een week steden en drukke wegen.
De campingbaas spreekt echt alleen maar Turks. Met zijn mobieltje bepaalt hij de prijs voor een nacht. Het wordt dus onderhandelen voor mij en dat lukt naar tevredenheid.
De camping ligt aan zee, er is stroom, een wasautomaat, internet en een douche. Prima voor drie dagen rust aan zee.
Coördinaten camping Greenpark N 41°08.492 E 29°49.404
Het is wel even slikken, want zelfs in Marokko hebben we zo'n rotzooi nog nooit gezien.
Overal staan volle vuilnisbakken, de douche ligt vol vuile was, scheermesjes en zeep. Stroom moeten we inpluggen boven de waterput, waar een aggregaat bruin bron water oppompt.
Harrie en Ineke kijken bij de wasautomaat. De ene is stuk, in de andere staat een laag vies water. Dat wordt dus wassen op de hand. Er zijn veel wespen, die gelukkig erg lui zijn. Het staan aan zee weegt voor ons echter op tegen al deze dingen. We zoeken een mooi plekje met uitzicht op zee.
Dinsdag 9 september:
Weer een nacht met regen en onweer achter de rug en weer een stralend blauwe hemel vanmorgen.
Het zal vandaag weer 30° worden.
Vanmorgen maak ik week 2 van het weblog af op het terras van het restaurant en kijk de post na. Facebook is na ruim een week geen internet niet te doen. Ik haal alleen het belangrijkste nieuws eruit: een foto van Karlijns dochter Fenne en de aankondiging van Alex en Paul, die op vier december gaan trouwen.
Rond tien uur arriveert een touringcar met kinderen en volwassenen. Ook wordt voor onze camper een auto geparkeerd, waar een complete muziekinstallatie uitkomt. Na een poosje wordt duidelijk, dat het verstandelijk gehandicapten zijn van jong tot oud met een aantal begeleiders.
We worden verrast met een hele dag muziek, dans en gezelligheid
Er wordt gekookt, gebarbecued en wij worden hierbij niet vergeten. De rijst met groenten en een soort zoet meelballetje smaken heerlijk. Toch jammer, dat wij net twee oude boterhammen op hebben.
Piet geeft de dj en zijn assistent een Rabopet. Deze gaat de hele middag niet meer af.
Aan het eind van de middag dansen wij tussen en met alle mensen.
Piet en ik gaan tussendoor zwemmen in de Zwarte zee. Het water is helder en heerlijk van temperatuur. Daarna douchen we. De douche is op verzoek van Piet schoongemaakt en ziet er beter uit.
We eten vanavond met elkaar en genieten nog van de heerlijke avond buiten.
Woensdag 10 september:
48 jaar verloofd en mijn man denkt daar als eerste aan. Wat lief en wat lang!!!
Na het ontbijt gaat de luifel weer uit. Om elf uur komt een geitenherder met vier herdershonden en een kudde van de rotsen af. Altijd goed voor een leuke foto.
's Middags settelen wij ons voor het eerst in ons leven samen op twee ligstoelen op het strand. Handdoeken en leesvoer mee. We gaan lekker twee keer het water in. Arie gaat mee.
Na het eten s avonds gaan we afrekenen. De zoon van de eigenaar is jarig en wij krijgen een bordje vol. Cous cous, salade en twee soorten gebak. Zo houden we overgewicht in onze camper, (gr)appt Carolien.
Donderdag 11 september 2014:
Altijd weer een datum waarop wij terugdenken aan 2001. We waren in Luxemburg bij Carolien. Nu besef ik, dat wij hemelsbreed niet ver van Oekraïne af zijn. Alleen de Zwarte Zee scheidt ons.
Maar goed, het leven gaat verder en wij gaan met plezier mee. De zon schijnt en het wordt weer warm.
We gaan vandaag op zoek naar een plekje in Kefken, een klein vissersdorpje aan de Zwarte zee.
We komen door een grotere stad Kandira. Hier doen we boodschappen bij de A101 en BIM, beide een beetje te vergelijken met Lidl in Europa.
Harrie en Ineke gaan voorop. Soms is hun Garmin een beetje in de war. We komen op een weg omhoog, die eindigt in een grindpad. We draaien en wij gaan nu voorop naar beneden. En dan gebeurt, wat altijd al te verwachten was: ik heb de koelkast niet op slot gedaan. Door de kracht van de dalende weg en het remmen van Piet door mijn schrikreactie, zwaait de deur van de koelkast zover open, dat een scharnier afbreekt. Ik sta daar met de deur in mijn hand, woedend op mezelf. Helaas is er hier niets aan te doen. We zetten de deur zo goed mogelijk erin en de laatste 11 km rij ik, zittend op het bed met mijn benen tegen de koelkast, de rit uit. En dan...op de plek die onze TomTom als bestemming aangeeft, is geen camperplek van de NKC.
In de haven van Kefken eten we een boterham. Piet heeft een Turkse man ontmoet, die Frans spreekt. Hij komt mij halen. Ik vraag hem naar de camperplaats. Hij weet die niet, maar wil ons wel naar een andere plek brengen. Wat een verrassing, als we daar aankomen. Op de punt van een rots, uitzicht op zee, haven en stadje en een strand beneden aan de rots. Er staan nog twee busjes, één Duitse en een Turkse.
Hier houden we het wel een paar dagen vol. De koelkast gaat nog dicht. Ik haal alles uit de deur en morgen kijken we verder. Vanavond begint Expeditie Robinson. We hebben nog steeds een prima beeld.
Coördinaten Kefken N 41°10.354 E 30°13.321
Vrijdag 12 september:
Heerlijk geslapen. Af en toe hoorden we vannacht een vissersbootje in- of uitvaren. We ontbijten buiten.
Daarna buig ik me over de koelkast. De deur schijnt het wel te houden op één scharnier. Hij wil echter niet meer op slot. Tot overmaat van ramp breek ik ook nog het slotje van de vriezer. Gelukkig heb ik een reserve bij me. Wat een gepiel om het ding te vervangen. Het lukt.
Ik snap nog steeds niet, waarom de deur niet op slot wil. Zo te zien zit er niets in de weg. Ik haal Harrie erbij. Die ziet gelijk, dat ook het slotje van de grote deur kapot is. En de enige reserve heb ik net gebruikt voor de vriezerdeur.
We maken een noodoplossing door als we rijden een spanelastiek aan het bed en de leuning van de camper vast te maken. Deze houdt de deur wel dicht.
Na de koffie lopen we langs de haven naar het dorp. We maken kennis met een Turkse man, die in Oostenrijk woont en werkt. We drinken thee met hem, kopen brood en vergapen ons aan de hooggesloten badpakken voor vrouwen in de winkeltjes.
De Rabo petten vinden weer een goede bestemming
Middags gaan we zwemmen. Daarna was ik mijn haar onder de solardouche, die we ooit in Frankrijk hebben aangeschaft. Om vijf uur happy hour. De fles Glen Talloch van Berry wordt geopend. Na twee glaasjes voelt Harry zich Arie. (thuisfront, maak je niet bezorgd. Het was gespeeld)
Zaterdag 13 september:
Ontbijt buiten. De Turkse yoghurt is zo lekker. We genieten van de vissersbootjes, die in- en uitvaren. Tegen twaalven lopen we naar het dorp om te gaan eten. Maar eerst gaan we op zoek naar een internetcafé om week drie op 'toesjoeranroet' te zetten.