Het gemengde strand in Kefken.
Week 4: Van de Zwarte Zee richting Çorum en Cappadocië
We hebben gisteren heerlijk gegeten op een terras middenin het dorp. Harrie en ik Turkse pizza, Piet is verzot op köfte en Ineke krijgt rundvlees. Het wordt speciaal voor haar gehaald. We drinken er Ayran bij, een yoghurtdrank en nemen Turkse thee toe. Een mooie afsluiting van drie fijne dagen in Kefken.
In Turkije zijn alle winkels in de dorpen en steden gewoon op zondag open.
We kopen in Kefken nog pruimen, peren en appels en vier flessen water van vijf liter.
Vandaag rijden we naar Karasu. De weg is smal en hobbelig. Ik houd angstvallig de koelkastdeur in de gaten. Alle spullen zijn eruit en er zit een spanelastiek om, maar toch.....
Bij veel huizen liggen maïs en hazelnoten te drogen op zeildoeken in de tuin.
In Karasu zelf rijden we over de boulevard. We vinden geen geschikt plekje om te overnachten. Het is druk, vies en er is een grote kermis. We gaan daarom voor het plekje op de coördinatenlijst van Simon en Minke.
De tomtom geeft de plek feilloos aan. Helaas ligt hier ook veel plastic, papier, blikjes.
We ruimen het ergste weg. De plek is prachtig, aan de zee, helemaal alleen.
coördinaten Karasu N 41°05.126 E 30°46.097
's Middags krijgen we bezoek van een hele familie zigeuners. Ze willen allemaal met ons op de foto.
Tegen de avond wandelen we over het park. Mooie bungalows aan de straatkant. Middenin is het ook hier verpauperd. De winkel, het restaurant, alles is leeg. In een kast ligt nog wat brood. Er is wel een beheerder, die in de tuin aan het werk is. Hij vraagt of we thee komen drinken. We kunnen zijn huis echter niet vinden.
's Avonds kijken Piet en Harrie sport. Jammer toch, dat Feyenoord weer verliest en de club van Harrie wint.
Maandag 15 september 2014:
Tijd om weer eens een pauze in te lassen. De bedden verschonen en wassen. We doen dit in Akçakoca op camping Nejat.
Een prachtig hotel met mogelijkheid om in de tuin te kamperen. We mogen van het zwembad gebruik maken, douchen in een hotelkamer en er is wifi. Prijs per nacht 35 Tlire (€ 12,-)
Vandaag is er nog een Engelse groep van 21 campers en er is geen plek meer. Gelukkig is men bereid wat in te schuiven en kunnen wij in het midden staan voor een nacht.
's Avonds gaan we vis eten in het restaurant. Piet neemt Köfte en wij krijgen gebakken makreel.
Het eten is matig en de prijs is hoog. De vis is vandaag duur betaald. Volgende keer beter.
Maandag vol met Engelse campers Dinsdag: plaats en zwembad voor ons alleen
Coördinaten Akcakoca N41.08626 E 31.10385
Dinsdag 16 september:
Alles is weer gewassen en schoon. Vanmiddag gaan Piet, Ineke en ik met een taxi naar de overdekte markt in het centrum. Het is vandaag ruim 28°. De vier km naar de stad zijn alleen klimmen en dalen. Dat zien we niet zitten. Voor € 3,60 staan we binnen twintig minuten voor de grote moskee.
Ineke en ik vinden al snel een lekkere katoenen broek met een laag kruis. Met deze hitte is dit het enige wat bedekt is en niet te warm. Later koopt Piet ook nog een tenue van Galatasaray. Zijn verzameling is nog niet compleet, begrijp ik.
Het is een flinke wandeling naar de overdekte Grand Bazaar.
We kijken onze ogen uit. Grote groene kolen, augurken, kruiden, heel veel schoenen en iets wat we nog nooit hebben gezien: shag in verschillende smaken, per ons te koop. Zilveren sigarettenetuis, zoals mijn opa er een had en nog veel meer bijzondere dingen.
Onderweg zien we dat men in Turkije een auto met gehandicapte herkent aan het nummerbord. Grappig.
We kopen brood in een moderne bakkerij met heerlijk gebak. Dit kunnen we niet laten liggen.
Om vijf uur lopen we naar het postkantoor om postzegels te kopen. We sturen deze keer maar weer eens een kaart naast de apps en het
weblog. Piet wacht met alle aankopen op de bank in het postkantoor. Ineke staat in de lange rij en ik loop naar het Tourist info om kaarten te kopen. Het kantoor is leeg, ik zoek mijn kaarten uit
en wacht en wacht en wacht. Dan loop ik naar buiten. Een meneer voor het kantoor komt naar me toe. Legt uit wat er op de kaarten te zien is. Als ik een gebaar maak van hoeveel moet ik betalen,
begint hij te lachen. Service van de stad Akcakoca.
Haven
Akcakoca
Het open
riool
Hazelnoten zak 70 kg
We nemen weer een taxi terug. Harrie en Arie hebben zich ook goed vermaakt.
's Avonds nemen we een heerlijke douche in een van de hotelkamers en nestelen we ons lekker in de camper. Voetbal vanavond. Ik heb internet met mijn versterker, dus de voetbal kan me niet lang genoeg duren.
Woensdag 17 september:
Heerlijk weer. Het wordt een 'niks doen' dagje. Beetje zwemmen, zonnen, spelletje en een beetje lezen.
Zelfs Harrie waagt na heel veel jaren weer een sportieve duik in het zwembad.
Vanavond om zeven uur Nederlandse tijd skypen we met Anke. Heerlijk om hun alle vier even te zien en te horen.
Donderdag 18 september:
Ik heb het al twee dagen in mijn rug. Wandelen is vandaag geen optie. Wel gaan we rijden. Het einddoel is Devrek. Het stadje staat al honderden jaren bekend om de wandelstokken, die er gemaakt worden. Wij gaan vandaag voorop. De Tomtom wijst over Eregli, een mooie weg langs de kust. Dan gaan we het binnenland in. Deze weg voert door de bergen en is soms niet breder dan drie meter. Inmiddels regent het ook. Overal langs de kant van de afgrond staan rode vlagjes. Hier is de weg afgebrokkeld. Over 61 km doen we ruim drie uur. Twee keer stokt de adem in mijn keel. Piet blijft rustig en manoeuvreert met de camper of het een speelgoedautootje is. Om vier uur parkeren we langs de rivier Devrek in Devrek vlakbij een kermis, die nu gesloten is. We zijn allemaal doodop. Morgen gaan we het stadje verkennen. 's Avonds maken we nog een ommetje langs de rivier. Het lopen gaat beter.
Coördinaten Devrek N 41°13.251 E 31°57.110
Vrijdag 19 september:
Heerlijk geslapen. We wandelen naar het centrum van het stadje.
Overal zien we bakkers, die speciale broodjes bakken. Natuurlijk moeten we ze heet uit de oven proeven.
We komen langs veel kleine winkeltjes met tuingereedschap, kachels en wokken, een echte kleermaker. Ik maak een foto van de naaimachine. Een man is bezig een koperen pot schoon te maken met een
giftig sopje. Hij laat nog grote ketels zien, die al klaar zijn. Bij een echte smid kopen we een bel aan een ketting met Turkse ogen.
En dan komen we bij een atelier waar wandelstokken worden gemaakt.
We kijken onze ogen uit. De handvatten zijn van ivoor. De stokken worden bewerkt met een klein brandertje om figuren te maken. Harrie laat zijn stok maken. Het is natuurlijk weer gratis. Mensen zijn overal zo blij, dat ze iets voor een ander kunnen betekenen.
Op het grote marktplein komen we midden in een officiële kranslegging bij het beeld van Ata Turk. Het Turkse Volkslied wordt
gespeeld, vooraf gegaan door The Last Post. Er staan kinderen in schooluniform met de Turkse vlag. Zelfs de politie staat naast hun auto in de houding. We komen er niet goed achter, waar de
kranslegging voor is. Mustafa Kemal kreeg in 1934 van het Turkse Parlement de naam Atatürk (Vader der Turken). Dat is nu 80 jaar geleden.
We rijden vandaag door naar Safranbolu. De naam van de stad is afgeleid van saffraan, een product dat vroeger veel verhandeld werd in Safranbolu. In 1994 is Safranbolu toegevoegd aan de werelderfgoedlijst van UNESCO.
Via een prachtige weg via Karabük zijn we om een uur op de camping Karavan Park1. Het is een terrassencamping. We kijken uit over een deel van de stad en de weg.
Er is water, stroom en wifi bij de camper. Prima plekje dus weer voor 35 Turkse lire per dag.
Coördinaten Safranbolu N 41.24781 E 32.69340
's Avonds lopen we het dorp in. Weer is er een officieel gebeuren. Nu met hoge Pieten, want er zijn drie AA auto's, die goed bewaakt worden. Er staan een aantal mensen op het podium. Er wordt vuurwerk en confetti afgeschoten. Dan worden de heren onder begeleiding van veiligheidsmensen weer naar de auto begeleid. In een kleine twintig minuten is alles voorbij en wordt het podium al afgebroken.
We wandelen nog door het stadje. Morgen gaan we alles beter bekijken.
Zaterdag 20 september 2014:
We wandelen vanmorgen naar het oude dorp beneden ons. We kijken in Cinci Hani (de karavanserai), die nu een hotel herbergt.
Verder zijn er mooie vakwerkhuizen, vervallen en gerestaureerd, aparte gevels, kleine straatjes, moskeeën een hamam en natuurlijk een markt. Het is erg toeristisch en natuurlijk zijn hier ook weer blikken Chinezen, Japanners, Taiwanezen, of waar ze ook vandaan komen, opengetrokken.
's Middags gaan we met de dolmus naar de bovenstad. We slenteren wat rond, maar kunnen er niet warm voor lopen. Dus pakken we de bus terug en gaan helemaal omhoog naar de andere kant van het dorp.
Van daar lopen we door de kleine straatjes weer over de markt naar de camping. Moe maar voldaan!
Morgen nog een rustdag en dan gaan we richting Çorum en Yozgat 217 km ten oosten van Ankara.
Fijn weekend allemaal en lieve groeten vanuit Safranbolu.