Zeven weken onderweg en nog lang niet uitgekeken
Donderdag 2 oktober:
We nemen afscheid van Hanin en Murat. We hebben zes leuke dagen in Göreme doorgebracht.
Zondag een dag regen en maandag bewolkt, maar nu staat elke dag die gele bol aan een strakblauwe hemel.
We rijden over de D300 Aksaray naar Sultanhani. Onderweg zien we al verschillende karavanserai's. Sommige nog intact, andere zijn ruines.
We kunnen in Sultanhani naast de karavanserai parkeren.
Wat een imposant gebouw. Ooit gebouwd door de Seltsjoekse sultan Alaeddin Keykubat. We nemen een kijkje in de stallen. Dikke muren en in sommige stallen helemaal geen daglicht. In het midden van het grote binnenplein staat een kleine moskee.
Bijzonder is, dat we maar met acht personen op dit prachtig bewaarde landgoed zijn. Waar zijn alle Japanners vandaag?
Na de middag rijden we naar het zoutmeer Tuz Golü 15 km boven Sultanhani. We willen hier een plekje voor vannacht zoeken. Bij Eskil houdt de weg echter op en van het zoutmeer zien we alleen wat moerassige grond.
We besluiten daarom de 135 km naar Konya erbij te nemen. Om vier uur zijn we op de camperplaats aan de rand van Konya. Wat een verrassing! Mooie grote plaatsen met water en stroom bij de camper. Schone douches en toiletten en wifi. Het hele terrein wordt dag en nacht bewaakt en is gratis.
Coördinaten Konya N 36.86971 E
32.55013
Aan de ene kant
van de plaats loopt de grote weg naar het centrum van Konya en naar Ankara, aan de andere kant zijn volkstuinen en iets verderop is een immens grote veehal.
Vrijdag 3 oktober:
Heerlijk geslapen en weinig last gehad van het, toch drukke, verkeer. We gaan vandaag met de stadsbus naar Konya. De halte is 150 meter verder. De bewaker heeft voor ons de busnrs opgeschreven: 32 of 36.
Al snel komt er een dolmus aan. De chauffeur stopt, er staat geen nummer op het busje. Ik vraag of hij naar Merkezi (centrum) gaat. Hij knikt en we stappen erin. Dan pas zien we dat het kleine
busje voor 18 personen helemaal afgeladen is met nomaden. Wij persen ons( met Arie op de arm) er tussen. Iedereen lacht naar ons.
Na een kwartiertje stopt de bus op het grote plein in Konya en iedereen stapt uit. We betalen met zin vieren 7 Turkse lires (€ 2,70).
Aan de overkant van het plein staat de Alaeddin Moskee, gebouwd in 1220 ook tijdens het bewind van sultan Alaeddin Keykubat.
Links van ons staat het Mevlana klooster, wat nu een museum is.
De moskee bezoeken we om de beurt. Eert Ineke en Harrie, dan wij. Zij passen dan op Arie. Zo doen we het de hele vakantie al. Voor ons erg leuk. Wij gaan anders altijd apart.
Bij het Mevlana museum (een buitenlucht museum) mag Arie niet mee naar binnen. We overleggen, want als je alles wilt zien, ben je een klein uurtje bezig. Dan komt een suppoost op ons af en biedt aan op Arie te passen. Even een aarzeling, maar dan leggen we haar toch vast met een bakje water.
Het museum is de moeite waard. Als we na een klein uurtje teruglopen naar de ingang horen we Arie al blaffen. Ze rilt helemaal en is compleet uitgelaten ons te zien. De suppoost is ook duidelijk blij, dat we er weer zijn.
We gaan het centrum in. Dat is een grote Bazaar. Morgen is het slachtfeest en iedereen is in de stad om boodschappen en cadeautjes te kopen. We zoeken een theehuis om even te zitten. Op kleine krukjes met een laag tafeltje drinken we een Turkse thee en gaan dan weer verder.
Piet koopt lange schoenveters voor € 0,37 per paar. We kopen honing, een hamamdoek, die ik als tafelkleed op mijn zwarte eettafel wil leggen. Ik koop nog een katoenen Minniemouse pyjamabroek. Het is 's nachts koud. We zijn nu steeds tussen de 1000 en 1300 meter hoog. Het koelt 's nachts af tot 8 à 9 graden en we hebben beiden geen pyjama.
We eten in een klein straatje Turkse pizza met tomaten, citroen en selderie. Je vult de stukjes met de tomaat, selderie en citroen en eet het lekker uit je vuistje. Natuurlijk ontbreekt de Ayran (karnemelk) niet.
Turkije doet ons goed! Wie had zich kunnen voorstellen, dat Piet thee en karnemelk zou drinken???
Dan gaat de luidspreker van de moskee. Mannen gooien hun winkeltjes dicht en we zien een grote uittocht richting moskee. Zelfs in de straatjes naar de moskee worden kleedjes of stukken karton neergelegd en wordt gebeden. Vrouwen blijven bij de niet gesloten winkeltjes oppassen. We kijken onze ogen uit.
Op de terugweg zien we nog een stalletje met bloedzuigers. Brr, de middeleeuwen herleven hier.
Terug naar de camperplaats zoeken we bus 32 of 36. Alle bussen staan bij het museum. Ik zie het eerst bus 32 aan komen rijden en spurt de straat over. Als de bus stopt komen van alle kanten mensen. Ze dringen en duwen. Ik maak me breed met mijn ellebogen en stap al snel in. Ik bestel vier kaartjes. Helaas, ook hier kun je alleen met een elektronische kaart betalen. De chauffeur lacht zijn bruine tanden bloot en zegt. Gratis. Ik bedankt hem en kruip snel op de tweede bank, die nog leeg is.
De andere drie hebben duidelijk veel meer moeite binnen te komen. Ze willen Piet zelfs wegduwen met Arie. Ik heb moeite mijn plekje vrij te houden voor Ineke en ben blij, als ze eenmaal naast me zit.
De bus raakt steeds voller. Het is gewoon eng en verschrikkelijk benauwd. Dan eindelijk rijden we.
Pas twee haltes voor wij eruit moeten, krijgen we wat ruimte.
Wat een belevenissen weer vandaag. Meer foto's van vandaag staan op
http://toesjoeranroet.jimdo.com/foto-s/konya-3-okt-2014/
Zaterdag 4 oktober:
Als we wegrijden, zien we een gigantische file aan de andere kant van de weg. Bij de veehallen is het erg druk. Vandaag begint het slachtfeest. Piet en Harrie parkeren langs de weg en Ineke en ik lopen naar de veehallen.
Overal staan schots en scheef auto's geparkeerd. mensen springen over hekken om sneller binnen te zijn. Wij lopen rustig om en zien dan honderden koeien in stront en urine. En alleen maar mannen, die aan het handelen zijn. We krijgen een koe aangeboden en de man wil hem ook nog slachten voor ons. Als we vriendelijk bedanken wil hij op zijn minst op de foto. We willen doorlopen naar de schapen, maar ik heb mijn open Wolky's aan. Buitenom dus maar weer.
Overal worden koeien en schapen op auto's en karren geladen. De poten van de schapen worden samengebonden en zo worden ze in de kofferbak gegooid. Afschuwelijk beseffen we ineens. We hebben het wel gezien en gaan terug naar de mannen.
Zo druk als het gisteren in Konya was, zo uitgestorven is het nu. Alle winkeltjes en de Bazaar zijn gesloten.
Gelukkig zien we in de buitenwijk nog een bakker, die open is. We kopen een brood, baklava en nog wat andere zoete dingen. Wij hebben ook een beetje feest. We mogen ook proeven van het lekkers.
Dan gaan we. Vandaag weer een prachtige rit door een ietwat kaal, maar bergachtig landschap. En goede weg en voor twaalf uur staan we in Beysehir aan het meer. Dankjewel Thole en Everdien voor dit prachtige plekje.
Coördinaten Beysehir N 37.68150 E 31.72093
We proberen de TV-schotel, dat zou hier weer moeten lukken. Met engelengeduld draait Piet mm. voor mm. aan de kop. Helaas. Ik ga nu toch twijfelen, of er iets kapot is. Dichtbij is een winkeltje, waar ze van
alles hebben voor schotels, maar het is vier dagen feest. Even afwachten dus, of ze eerder open gaan.
's Middags maken we een wandeling en bezoeken de Esrefoglu moskee. Een mooie moskee met een houten plafond en 48 houten pilaren.
Deze stond naast het klooster geparkeerd
Aan het eind van de middag komen twee Turkse studentes een praatje met ons maken. Zij studeren in Içel, maar zijn voor het slachtfeest (Bayramm) bij hun grootouders hier.
's Avonds wandelen Piet en ik naar de stad. Ook hier is het erg stil.
Om negen uur vallen onze ogen dicht. Bedtijd voor de ouderen.
Zondag 5 oktober:
We slapen bijna het klokje rond. Wat een heerlijk stekkie hier.
Vanmorgen maken we een lange wandeling door het centrum. We drinken thee op een terrasje. De Turkse meneer aan ons tafeltje betaalt voor ons. Dat maken we vaak mee.
Tot vier uur zitten we heerlijk in de warme zon. Dan maken we een boottocht over het meer. Deze boottocht duurt normaal een uur. Er is echter een congreslid uit Konya aan boord. We varen nu twee uur. Leuk, maar erg lang.
Maandag 6 oktober:
Prachtig weer, ruim 26°. We lopen nog eens langs het winkeltje met de schotels. De buurman is er nu wel. Hij belt de eigenaar op en die komt over een half uurtje. En dat op Bayramm. Hij is er inderdaad snel. Het is een jonge vent, dus dat geeft ons hoop. Hij zoekt zijn gereedschap bij elkaar. Ik loop naar de camper en Piet rijdt met hem mee. De ladder wordt uitgezet en dan kan de schotel op. Na een kwartiertje heeft hij beeld op nr 295 van de vrije zenders. Leuk, maar wij willen onze Nederlandse zenders. Het verbaast ons, dat hij geen apparatuur heeft om de frequentie en richting uit te meten. Na drie kwartier geeft hij het op. Het lukt niet. Jammer. Als we hem vragen, wat we moeten betalen, wil hij daar niets van horen.
We brengen de dag luierend door. Er is nu wat meer bedrijvigheid om ons heen. Barbecueënde families met allemaal hun theekacheltje. Een familie vraagt me te komen zitten. De vrouw spreekt Duits en wil van alles weten over ons en de camper. Ik krijg thee en er staan heerlijke Turkse pizza's, die ik moet proeven. Later krijg ik er ook nog drie mee voor de anderen.
Dinsdag 7 oktober:
Vandaag gaan we volgens de Trotter gaan we een van de mooiste routes rijden van Beysehir over Akseki naar de kust. Helaas wist de Trotter in 2011 niet, dat de weg nu opnieuw geasfalteerd zou worden en er hele stukken uitliggen.
De natuur is inderdaad adembenemend mooi, de weg daarentegen is een grote ramp. Over 100 km doen we ruim drie uur. Tussendoor poetsen we stukjes asfalt van de camper, maar genieten we ook van prachtige uitzichten. De camper krijgt heel wat te verduren.
Om drie uur zijn we op de parking bij de kleine waterval in Manavgat. Ineke en Harry blijven hier overnachten. Wij gaan door naar Emmy Hettema in Alanya. Nog goed twee uurtjes rijden.
In Alanya vragen we aan verschillende taxichauffeurs de weg. Het lijkt of ze het adres niet kennen. Na een half uur rijden door de smalle straatjes vol met eethuisjes en winkeltjes bel ik Emmy. Oeps en dan blijkt, dat we in Antalya moeten zijn. Ik heb gewoon niet goed gelezen. Op die momenten ben ik zo boos op mezelf en zegt Piet: 'Ja, dat kan gebeuren.' Zo lief!
We vermannen ons en rijden Alanya weer uit, zetten de TomTom op Side en stoppen om half zeven op de bewaakte parkeerplaats bij een
groot hotel. We mogen hier overnachten. Gelukkig, want half negen zie ik niet meer. Zo moe ben ik van alle indrukken en gebeurtenissen van vandaag. Piet komt een half uurtje later. Net als we
bijna slapen, begint de DJ van een hotel Duitse schlagers en Hollandse liedjes te draaien. Weer eens wat anders als een boek om in slaap te vallen.
Side: een groot toeristencircus!
Woensdag 8 oktober:
Aspendos op het programma. Ineke en Harry zijn er ook al snel. We bezoeken de arena en klimmen naar boven. Het is weer een item, wat we niet graag hadden over geslagen. De thermometer geeft vandaag 35° aan.
Na de middag rijden we naar Antalya. We parkeren in de Marina haven.
Coordinaten N 36.88514 E 30.70066
Goede plek en.... Emmy Hettema woont hier 375 m vandaan. Morgen gaan we haar opzoeken.
Donderdag 9 oktober:
We bellen met Emmy en wandelen om tien uur heel veel trappen op naar haar bed- en breakfast Tulipan.
Al gauw blijkt, dat Piet en Emmy veel meer gemeen hebben en geniet ik van de twee. Af en toe probeer ik wat te zeggen, maar die twee weten het zoveel beter. Om twaalf uur nemen we even afscheid.
Wij gaan de oude stad (kaleici) in.
We spreken af zonsondergang bij Emmy te zien bij een wijntje. En dan gaat het gesprek tussen die twee gewoon verder.
Het is zo leuk, dat we besluiten in november een kleine reünie van oude en gemeenschappelijke vrienden bij ons thuis te organiseren.
In de oude stad worden we opgeschrikt door een pantserwagen met politie, die de Bazaar inrijdt. Van alle kanten horen we dat er
echt niets aan de hand is. We merken de verdere middag ook niets meer. Tegen de avond krijgen we dan een mail van Thole en Everdien, dat het rommelt in Turkije. De grote steden moeten vermeden
worden. Zij gaan niet meer naar Istanboel. We maken ons niet ongerust, maar het is fijn op je hoede te zijn.
's Avonds eten we köfte aan de haven en zitten tot half elf buiten. Dan is het nog steeds 26°. Heerlijk.
Morgenochtend koffie aan de haven en het weblog bijwerken. Daarna gaan we naar Olympos.