Van de westkust via Marrakech naar Ouarzazate
Zaterdag 18 januari 2014 blijven we toch nog een dagje in Souria Kedima. We worden wakker met een strakblauwe lucht en die hebben we nog niet veel gehad.
We gaan vandaag naar de haven en het fort. Het is een flinke wandeling, die we drie jaar geleden ook gemaakt hebben. Soms zijn de golven sneller als wij.
Onderweg valt ons op, dat we geen bootjes op zee zien.
In de haven liggen alle bootjes op de wal en niet in het water. Er wordt vandaag niet uitgevaren. De zee is te onrustig en de golven te hoog. De vissers verdrijven de tijd met koffie drinken en met elkaar kletsen. Op de terugweg zien we de stoepen weer. Het water op de straten zakt snel.
Zondag gaan we dan toch naar Essaouira. Ik verheug me daar al heel lang op. De haven, het plein met de vistentjes, de camperplaats ernaast en natuurlijk de medina . Kortom een heerlijk stadje.
We rijden de R 301, een prachtige rit langs de kust. Jammer, dat het een echte reisdag is: bewolkt, grauw en soms een beetje regen. In de kleine dorpjes merk je niet dat het zondag is. Er zijn marktjes, de kleine winkels zijn gewoon open en het is op de weg druk met Dockers, een bakbrommer, zoals wij vroeger in Nederland bakfietsen hadden.
Om twaalf uur rijden we het parkeerterrein naast de vistentjes op. Ook hier heeft het slechte weer zijn sporen nagelaten. Het is erg modderig. Een gardien wijst ons een plekje.
Dan gaan we op pad. Fototoestel en flesje water mee. Eerst langs de haven. Ook hier liggen alle bootjes op de wal. Een raar gezicht, want van Essaouira kent iedereen de foto's met alle blauwe bootjes in het water.
Gelukkig is het leven aan de kade niet veranderd. De vissers maken de vis schoon, de meeuwen duiken op het visafval en er is zelfs weer een kat, die rustig over de muur wandelt.
Jammer genoeg gaat het toch weer regenen als we in de souk lopen. We lopen langs de oude stadsmuren terug naar de camper en wachten tot het weer droog wordt. Misschien is het de regen, maar Essaouira heeft voor mij veel van de glans verloren. Eigenlijk word ik een beetje misselijk van de stank en de viezigheid overal.
Dan zien we twee lachende gezichten voor het raam. Greta en Pieter!!
Wat een verrassing. We wisten niet beter, of ze zaten in Marrakech.
We kletsen gezellig bij onder het genot van een portje en ik vergeet even mijn negatieve indruk van de hernieuwde kennismaking met Essaouira.
Maandagmorgen schijnt de zon weer. We lopen door de souk naar Pieter en Greta. Zij hebben een mooi plekje bij een van de poorten van de souk. We drinken met elkaar koffie. Daarna gaan wij naar de groenten- en vismarkt in de souk. We slaan voor een paar dagen eten in: courgettes, aubergines, uien, tomaten, verse erwten, wortelen, dadels en eieren.Voor vandaag nog een brood en dan gaan we naar de camper.
We ruimen alles op en besluiten naar camping Calme in Ida Ougourd te rijden.
Het is maar 25 km het land in, maar in de natuur en een stuk rustiger dan op deze parkeerplaats.
Net buiten Essaouira steekt plotseling een jonge dromedaris de weg over. De auto voor raakt hem, de dromedaris valt en de auto remt. In een flits wijkt Piet uit, de dromedaris staat op en rent de berm in en wij zijn zonder kleerscheuren de auto voorbij. Pff dat was op het nippertje.
Op de camping zoeken we een plekje. Luifel uit, vloerkleed op de grond, stoelen erop en dan lekker in het zonnetje.
Dinsdag was- en poetsdag. We rommelen lekker wat aan, Piet buiten en ik binnen.
Woensdag 22 januari 2014:
Een 'denken aan thuis' dagje. Vandaag wordt Sanne aan haar amandelen geopereerd en Saskia krijgt de uitslagen van haar borstkanker. Gelukkig hebben we hier wifi en kunnen we een appje aan allebei sturen.
Vanmorgen gaan we naar de weekmarkt in Ida Ougourd, zo'n drie km verderop. Wandelschoenen aan, water en paraplu mee.
We moeten langs de smalle hoofdweg lopen. Er is veel verkeer: auto's, dockers, fietsers en mensen met volgepakte ezels. Iedereen groet met 'Bonjour, ca va??'
De markt is helemaal bovenin het dorp. Langs de brede traptreden omhoog staan de ezels geparkeerd, wachtend op hun lading straks.
Gelukkig blijft het droog en schijnt het zonnetje af en toe. We kijken onze ogen uit. Er is van alles te koop. Dingen die wij weggooien: touw, kapotte krukjes, lege meelzakken, kruiden in oude roestige blikken. En vooral veel groenten en mandarijnen.
Beneden nemen we nog een kijkje bij de zwaarbepakte vrachtwagens met hooi. Ongelooflijk hoe die geladen worden. We kopen nog een vers brood bij de bakker in het dorp en lopen dan terug naar de camping.
nderweg passeert ons een vrachtwagentje met hooi en meel bovenop. Helemaal scheef geladen. Als hij ons ruim voorbij is gebeurt het. De balen hooi en meel vallen in de berm.
Ik neem er een foto van, die mij niet in dank wordt afgenomen door de bestuurder.
Later rijdt hij ons weer voorbij en zwaait naar ons. De auto is nu beter geladen.
Terug op de camping is er al een berichtje van Sanne. Alles goed gegaan. Morgen weer naar huis.Ook van Saskia krijgen we gelukkig positieve berichten.
's Middags gaat het weer zwaar regenen. Gelukkig staan we hoog en droog op ons plekje.
Donderdag 23 januari:
Gisteravond is er een landrover gekomen. Nederlanders met een airdale. De hond heeft net zo'n lichte vacht als Koos. Ik moet natuurlijk even aaien. We raken in gesprek. Dan blijkt de hond (Danjo) uit Leerdam te komen. Hij was van Gerrit van de Weteringh.
Het is ook hun derde airdale. Danjo en Arie kunnen het samen goed vinden.
We wandelen vanmiddag weer naar het dorp om brood te kopen. Een leuke wandeling en goed voor ons allemaal.
Vrijdag: eindelijk lijkt het wat stabieler weer te worden. Vandaag wil ik wassen. Ik haal vroeg het bed af, we douchen en dan ga ik met mijn waszak naar het washok. Ja, ja op deze echt fijne camping hebben ze maar één wasautomaat en ik ben nu al nummer zes. Om twee uur kan ik de was ophalen. We drinken koffie en willen daarna gaan wandelen. Dan gebeurt er iets geks. Arie loopt opeens heel raar en stijf en schokt heel erg. Piet pakt haar op. Ze rilt heel erg en is helemaal gespannen. We kijken het nog even aan, maar het wordt erger. Ze hijgt en krampt helemaal in elkaar met gestrekte pootjes, haar tong wordt blauw. We overleggen met onze nieuwe buren met de airdale. Zij werkten allebei in de gezondheidszorg.
Op dat moment verslapt Arie helemaal in Piets armen en laat alle urine lopen. Gelukkig komt ze even later weer een beetje terug. Heel angstig allemaal. Dan gaat alles heel snel. Binnen vijf minuten rijden we met de camper naar Essaouira. Onderweg krampt Arie nog eens en wordt helemaal slap.
De dierenarts blijkt verhuisd naar Haadra. Dat is nog eens dertig km de andere kant op. Als we om half twaalf stoppen voor de dierenkliniek stap ik met Arie uit. De dierenarts ziet mij lopen en komt me al tegemoet. Dan gebeurt het voor de derde keer. Ditmaal is het voorbij, denk ik. De dierenarts neemt haar over en rent naar de behandelkamer. Hij roept iets naar de assistente en zij komt met medicijnen en injectiespuiten. Vijf minuten, vier injecties en een zetpil later wordt Arie wat rustiger. De dierenarts stelt als diagnose: of epilepsie of een vergiftiging.
We moeten wachten op een andere dierenarts. Het is een jonge vrouw, die na onderzoek toch meer denkt aan epilepsie. Helaas zijn er in Marokko geen goede medicijnen tegen.
Zij overlegt en besluit prednison te geven voor negen dagen. Mocht het erger worden moeten we terugkomen.
Inmiddels is Arie wat opgeknapt. Wat suffig, maar ontspannen. De pootjes buigen weer en de oortjes gaan omhoog. Om vier uur zijn we terug op de camping.
Kitty heeft mijn was opgehangen en het meeste al afgehaald en opgevouwen.
We zijn moe van alle spanning en drinken met zijn vieren een kop koffie op het terras.
's Avonds komen ze een glas wijn drinken. Dan is het bedtijd. Een nachtje lekker slapen zal ons alle drie goed doen.
Zaterdag 25 januari 2014:
Alle drie lekker geslapen. We ruimen op, vullen het water bij, rekenen af en om tien uur rijden we de poort uit naar Marrakech.
Het is een mooie vierbaansweg. Onderweg zien we argan geiten in de bomen. Piet stopt want ik wil naar de overkant om foto's te maken. Als ik uit de camper stap staat daar al een man met een klein geitje in zijn armen en een meisje dat een stylo wil.
Eenmaal aan de andere kant van de weg zie ik dat de geiten vast gemaakt zijn en de bomen met stokken ondersteund. Wat een nep!!!
Om half een zijn we in Marrakech. We zien al gauw een Marjane. Helemaal nieuw, net als in Asilah en El Jadida. We willen de wijn voorraad aanvullen voor we de woestijn in gaan.
Het valt ons op, dat er geen enkele camper staat en alleen maar Marokkaanse auto's.
Wat blijkt? In Marrokko zijn nu ook Marjanes voor de Marokkanen. Hier zijn alleen geen drank en varkensvlees producten te koop.
We besluiten naar de andere Marjane te rijden richting Casablanca.
Daar ontmoeten we Kitty en Rob weer. Zij zijn met vrienden, die ook een 4x4 auto hebben.
We kletsen even en gaan dan winkelen.
Om half vijf staan we op de camperplaats achter de moskee. We drinken wat, Piet laat Arie uit en dan gaan we samen de stad in. We lopen over het plein en langs de soek de straatjes in. We kopen een pannenkoek aan een stalletje en drinken verse ananas- en kiwi-jus met een amandelgebakje in een patisserie. We kijken even bij een aantal jongeren, die flips op straat maken. Dezelfde sport die Pim beoefent. Om acht uur zijn we weer in de camper. Heerlijke dag gehad.
Zondag 26 januari lopen we 's morgens nog een keer over het Jemaa El Fna plein (het plein van de doden). Het verhaal gaat dat misdadigers hier vroeger terecht werden gesteld en hun hoofden op palen werden gestoken om anderen af te schrikken. Nu is het een groot openlucht theater voor de toeristen. Op de camperplaats nemen we afscheid van Kitty en Rob.
Het is vandaag een echte zomerdag, ruim 24°. We gaan de Tizi-n-Tichka pas rijden, 2260 meter hoog. Veel haarspeldbochten en prachtige uitzichten.
Piet moet veel terug naar de eerste versnelling. Ondanks de zondag is het druk met vrachtverkeer. Op de redelijk smalle weg is het weer geconcentreerd rijden. Overal staan Marokkanen langs de weg met (nep) mineralen en stenen.
We stoppen rond een uur op een parkeerplaatsje. Stoelen en tafel naar buiten. Ik maak sla met gebakken aardappelen en kalkoenfilet. Het groentenafval gooit Piet aan de andere kant van de weg voor de geitjes en de schapen. We wassen lekker buiten af en dan gaan we verder.
Op de top van Tizi-n-Tichkapas stoppen we maar even. Ook hier is het zo toeristisch, dat het niet leuk meer is.
Om vier uur stoppen we in Tissa op camping Escale.
Voor vandaag kan het wel weer.
Maandag genieten we van de zon. Het is nu echt het Marokkaanse weer zoals we het onthouden hadden. Piet haalt de fietsen van de camper en zet ze klaar voor morgen.
Vanmorgen 28 januari 2014 om tien uur vertrekken we van de camping. Vandaag gaan we naar Ait Benhaddou. De kashba staat sinds 1987 ook op de werelderfgoedlijst van Unesco.
De rit er naar toe is één lange slechte smalle weg. De taxi's en af en toe een personenauto passeren ons rakelings. We gaan voorbij een hooiauto die wat balen hooi aan het lossen is.
Voor ons het Atlasgebergte. De sneeuw doet met deze zon pijn aan de ogen.
De route is licht glooiend, maar dat is met onze fietsen geen probleem.
We stallen de fietsen in Ait Benhaddou bij een klein winkeltje, waar we een kaart van Zuid Marokko en een flesje Cola kopen. In ruil hiervoor past de man op onze fietsen.
De kashba is echt de moeite waard. We klimmen bijna helemaal naar boven. Ik ben echt trots op mezelf. Mijn conditie is bijna helemaal terug.
Voor we terug fietsen eten we een brochette kefta met verse sinaasappelsap.
Op de terugweg krijgt Piet op 2,5 km voor de camping een lekke band.
We besluiten, dat ik alvast doorrij en Piet een lift probeert te krijgen. We zetten Arie in de fietstas achterop mijn fiets. Dat gaat wonder boven wonder zonder protest. Ik houd de riem vast en rustig rijden we naar de camping. Niet veel later komt Piet aangelopen.
De fiets gaat in de schaduw achter de camper. Eerst even wat drinken en dan wordt er geplakt. Hij krijgt goede hulp en een nieuwe binnenband van een andere Nederlandse camperaar Henk uit Veghel. Met zijn tweeën zijn ze toch ruim een uur bezig.
Morgen nog een dagje op de camping en donderdag naar Ouarzazate. De laatste stop voor de woestijn en Zagora.
Er was veel te zien de afgelopen tien dagen. Nog meer foto's staan met bijschrift onder het kopje foto's.