Zondag markt in Sidi Ifni
Zaterdag 9 januari 2016 gaan we dan echt camping Erkounte verlaten. Piet heeft vers water gevuld en toilet geleegd. Klaar voor vertrek.
We hebben het hier reuze naar ons zin gehad. Echt een camping om naar terug te gaan.
Met mijn moeder gaat het redelijk. Ze ligt in het ziekenhuis en de behandeling slaat aan.
Wat zijn we trots op onze meiden en Karen.
Door hun bemoeienissen en inspanningen kunnen wij gewoon onze reis voortzetten.
We nemen de kustweg naar Sidi Ifni. We komen langs LegZira. In 2011 stonden we hier vrij met een aantal campers. Een idyllisch plekje. Nu is er een groot ressort uit de grond gestampt en mag er niet meer worden overnacht. Toch staan er twee campers helemaal aan het eind.
We nemen het risico niet. De koning van Marokko heeft vrij staan aan de kust verboden. Er staan flinke geldstraffen op.
Legzira nu en zo stonden we in 2011
Om één uur zijn we op het grote parkeerterrein van de oude luchthaven in Sidi Ifni.
Als ik naar de wc ga, zie ik op de bodem 5 dirham liggen. Waarschijnlijk heeft Piet gedacht, dat het de Trevi fontein was. Moge al zijn wensen vervuld worden, maar ik haal dat geldstuk er niet uit.
De grote markt is op zondag, maart nu al zijn er veel kramen met verse groenten en fruit. We kopen 1 kilo verse erwten, een pond sperziebonen, parika's, uien.
Daarnaast natuurlijk sinaasappels, mandarijnen, kleine banaantjes (die zo lekker zoet zijn), dadels en vijgen. Zo kunnen we er weer een poosje tegen.
Bij de smid zoeken we naar haringen voor de stormband aan de luifel. De huidige zijn helemaal krom geslagen. Helaas heeft hij er maar één bij zich. Verroest en krom, maar dat is zo verholpen. Nummer twee vinden we ook nog wel ergens op een markt.
Daarna gaat Piet naar de kapper. Ik loop met Arie terug naar de camper. Lekker even alle drukte om ons heen bekijken.
We mogen niet op het parkeerterrein blijven slapen van de gardiën. We rijden de wijk in richting zee en vinden aan het eind een mooi stukje. We hebben prachtig uitzicht over de haven.
's Avonds om negen uur wordt er op het raam geklopt. Er staan twee agenten op de motor voor de deur. We mogen hier niet overnachten. Het is verboden en gevaarlijk. Hij stuurt ons naar het parkeerterrein bij de markt. Haha. Dat is wat we graag wilden.
Binnen tien minuten staan we weer op het terrein. Er wordt nog steeds verkocht op de markt.
We slapen heerlijk en worden zondag pas om half acht wakker.
Zondag 10 januari:
Pim is jarig. Zeventien jaar. Onze kleinkinderen worden groot. Wat gaat het snel, maar wat is het leuk om ze zo te zien ontwikkelen.
Na ons gekookt eitje, sinaasappelsapje en een vers stokbroodje lopen we nog een keer over de markt en rijden dan over de N12 naar Abaynou.
Tijdens de eerste kilometers is nog goed te zien, wat de overstromingen vorig jaar januari aangericht hebben. Hele stukken weg zijn vernieuwd, delen van de weggeslagen oude weg zien we er nog naast. Het wordt een mooie rit. Aan beide kanten de uitlopers van de Atlas en overal cactussen.
De laatste twee kilometer naar camping 'De la Vallée´ moeten we over een onverharde weg. Met beleid valt het goed te doen. Coördinaten N 29.12253 W 10.02335
De camping bevalt ons wel. Sober, maar prachtig tussen de bergen. We zoeken een plekje op het gras. Bij deze warmte is het gauw stoffig. Een uurtje later zitten we weer met de benen omhoog in de zon. De dongel van Maroc Telecom doet het prima.
Wie doet ons de komende dagen wat.
Een mooie plaats op de camping Het toiletgebouw in de bougainville
Maandag wandelen we naar het dorp Abaynou. In het dorp is een warmwaterbron, die een aantal jaren geleden helemaal is gereinigd en dus gezond is. Het water wordt snel ververst. We willen zien, of we hierin willen.
Het is warm. We lopen over de onverharde weg met stenen en gaten. Het is erg dor, maar de staalblauwe lucht er boven maakt alles mooi.
Bij de warmwaterbron is het druk. Er is een vrouwen- en een mannen-afdeling.
Ik ga bij de vrouwenvleugel kijken. Ik moet twee trappen naar beneden. Het bad is ongeveer 15 x 10 meter. Er liggen ongeveer dertig vrouwen en kinderen in. Het donkergroene kleur van het water nodigt ook niet uit om erin te stappen. Het debiet (verversingssnelheid) mag dan groot zijn, ik zie ervan af.
Piet gaat bij de mannen kijken. Daar is het nog drukker. We houden het dus bij de eenvoudige, maar schone en warme douche op de camping.
Het is inmiddels twaalf uur, als we terug wandelen. De zon brandt op onze rug.
Onze schaduw is klein. De zon komt nu elke dag hoger. Op mijn telefoon is het 25°.
Arie heeft nergens last van en huppelt nog vrolijk voor ons uit. Geen wonder, want bij elke boom is schaduw. Daar hebben gisteren de Marokkaanse gezinnen gegeten en de resten laten liggen.
Vanmiddag gaan we plat in de schaduw van de luifel. Dinsdag doen we hetzelfde.
Woensdag gaan we weer verder. We rijden naar Guelmim. Ook daar is een Marjane. Goed om even de voorraad aan te vullen: melk, yoghurt, groenten en fruit voor vier dagen aan het strand van Plage Blanche.
De rit er naar toe is prachtig. We gaan nu echt de woestijn in. Het is vandaag erg warm, rond de 26° en er is nergens schaduw. Onderweg alleen grind, zand en herders met schapen en geiten.
Plage Blanche verrast ons echt. We staan aan de rand van de zandduinen met een prachtig uitzicht op zee. Er staan nog zeven andere camperaars met bus, 4x4 of camper. De afstand onderling is gelukkig behoorlijk groot. Coordinaten N 28.963558 W 10.603719
Vanmiddag lopen we door de zandduinen naar het strand en maken een lange wandeling. Toch jammer, dat dagjesmensen (en dat zijn Marokkanen) overal hun etensresten en heel veel plastic laten liggen.
Vanavond komt een Marokkaan met verse vis aan de deur. Helaas ben ik net aan het koken en in deze hitte vis tot morgen bewaren lijkt me geen goed idee.
We kijken naar de zon, die we nu echt in de zee zien zakken en dan is het ineens donker.
Donderdag 14 januari 2016:
We maken een heerlijke wandeling door de zandduinen en over het strand. Tegen twaalf uur krijgen we twee berichtjes. De eerste is van Marjon. Zij schrijft, dat Corrie Jacobs, mijn vroegere afdelingshoofd bij de gemeente, in haar slaap is overleden.
Dat bericht komt aan. Ik moet het even laten landen.
Even later krijgen we van Anke en Liset een appje, dat het toch fijner is als we naar huis komen. Mijn moeder is vanmorgen thuis gekomen, weegt nog maar 41,1 kg en vraagt voortdurend naar mij.
De beslissing is snel genomen. We eten warm (alles staat al klaar) en dan gaan we omhoog langs de Marokkaanse kust richting Spanje.
Bedankt voor alle leuke reacties op onze reisverhalen en tot de volgende keer.