Week 5 deel 2: San Sperate en Cagliari
Vrijdag 22 september:
Het bolletje van de daglichtverlichting linksvoor doet het niet. We merkten dat gisteren in de file. De beheerder zet er een nieuw bolletje in.
We gaan vandaag naar het kunstenaarsdorp San Sperate. Het ligt maar 26 km boven Cagliari, maar volgens onze reisgids mogen we deze stad niet overslaan.
We parkeren de camper vlakbij Giardino Megalitico, een park met enkele sculpturen van de plaatselijke beeldhouwer Puniccio Sciola en zijn leerlingen.
Daarna gaan we naar de grote beeldentuin van Sciola. De werken, sommige metershoog, staan tussen de sinaasappelbomen opgesteld.
We krijgen een rondleiding van een gids. Daar zijn we heel blij mee.
Normaal gesproken zouden we door de tuin gelopen zijn en tegen elkaar gezegd hebben: ‘Leuk om te zien, maar we hebben hier niet zoveel mee’.
Zij begint met de levensloop van Sciola. De visie van deze kunstenaar was (hij is vorig jaar overleden) dat ook steen leeft en na dit bezoek zijn we hier van overtuigd.
Sciola werkte met kalksteen en basalt. Hij bewerkte de steen met een diamantzaag en koud water.
Elke steen heeft zijn eigen toon en dat laat de gids ons horen en voelen. We zien ook de steen trillen en bewegen bij aanraking.
Het geluid van basalt is dieper dan dat van kalksteen.
We mogen ook zelf experimenteren en voelen en luisteren.
We zijn echt onder de indruk en deze kunstenaar zullen we niet gauw vergeten.
Het is erg warm vandaag. Toch lopen we nog door het stadje om de murales te bekijken. In een straatje zien we een open garage. Achterin hangen allemaal pannen en landbouwgereedschap. De eigenaar vindt het leuk, dat we binnenkomen en neemt ons mee naar een andere ruimte, waar een ARISTOLOCHIA elegans (spectaculaire bloemen, die de vorm hebben van een grote Sherlock Holmespijp) bloeit. Prachtig om te zien en wat een onverwachte verrassing.
Tot slot van deze, toch weer volle dag, bezoeken we de Fantasietuin/Giardino Fantastico van Fiorenzo Pilia, aan de weg richting De Cimomannu, slechts 1 km buiten San Sperate . Fiorenzo Pilia is geen beroemd kunstenaar maar een gedreven man die de wereld op speciale wijze interpreteert.
We mogen niet alleen de tuin in, want dan snappen we er niets van. Pilia spreekt alleen Italiaans, dus de communicatie is moeilijk en we begrijpen niet alles.
Bij benen wielbakken zijkant auto erboven benzinedop Uitbeelding van 11 september 2001
Wat heel duidelijk is, dat alles draait om het respect voor de vrouw, het leven, de wereld en de natuur en elkaar. Hij heeft alles gemaakt van oud materiaal. Een van de beelden is gemaakt van de zijkant van een auto. De benzinedop en de wielbakken zijn duidelijk zichtbaar. In de sculpturen zit soms een verrassing, een koelkast, een toilet, een keukenblokje! Als laatste kwam het bekende beeld van de liggende vrouw. Je kunt door de vagina naar binnen en je komt in een ruimte met twee slaapkamertjes, een keuken en kastjes. De levensloop van de mens is uitgebeeld met figuren van gaas. Ook hier is het hoofdthema: respect voor de vrouw, die het leven door geeft. Een vrijwillige bijdrage is welkom. Deze kan in de gleuf van de vagina gedaan worden. Piet doet dat, zoals altijd, met veel plezier.
Aan het eind van de middag zijn we moe en besluiten we terug te gaan naar de camperplaats in Cagliari.
Zaterdag: We gaan nog een dagje de stad in. Cagliari heeft ook leuke en grote winkelstraten. De bus is niet zo vol.
Op de Via Dante stopt hij bij een halte en er stappen drie controleurs in. Niemand kan meer in of uit de bus. Er blijken zes mensen geen kaartje te hebben. Kosten € 25,- per persoon. En daar zijn toch drie volwassen mensen van rond de vijftig bij.
We stappen bij het eindpunt uit en halen bij de Informatie een stadsplan en laten de winkelstraten aankruisen. Er is op dat moment een trouwerij. Altijd leuk om een foto te maken. We drinken cappuccino op Piazza Yenne en lopen dan de via Manno omhoog.
Op het piazza bij het Bastion is een optreden van een zanger. Het klinkt goed, dus we luisteren in het zonnetje op een bankje. Dan lopen we verder. Het is gezellig druk. Bij Piazza Garibaldi zie ik een bank. Ik moet pinnen. Lekker veilig, want het is binnen. Als ik mijn pas in de automaat steek gebeurt er niets. Geen enkele toets reageert. Mijn pas komt ook niet meer terug. Wat een ellende. Geen telefoonnummer, alleen een alarmknop. Dan die maar. Pech, daar gaat de deur mee open.
We gaan toch maar naar buiten, want het is binnen bloedheet. Er komt een Italiaanse man, die ook wil pinnen. Ik ga achter hem aan en leg uit, wat er is gebeurd. Hij is zo vriendelijk om te bellen naar iemand, die bij de bank werkt.
De oplossing is simpel: wachten tot maandagmorgen en dan naar de bank om te zien, of er nog wat te redden valt.
Dus blijven we morgen ook nog in Cagliari. Dat is geen straf.
Volgende week het vervolg!