Deel 4 West Griekenland. Zon, zee en zand
Dinsdag begint met een ongelukje. Piet gooit de kruimels van de broodplank over de reling en het broodmes van mijn moeder gaat er achter aan. Dat wordt klauteren. Gelukkig komt hij lachend met het mes terug.
We zwemmen vanmiddag in het zwembad. Het is van korte duur, want in het water liggen tientallen wespen en daar houd ik niet van.
Vanavond eten we in het restaurant. Gezellig en lekker.
Woensdag 30 mei 2018:
Drie verjaardagen vandaag: Ton, Jacolien en Ruchamma. We appen een felicitatie naar ze.
Wij kopen nog olijfolie van de olijfgaard van de camping en gaan dan richting Nafpaktos. Bij Galaxia gaan we de weg af naar beneden en het dorp in. We drinken op het strand koffie. De navigatie vertelt ons, dat we door kunnen en dan weer omhoog naar de E65. Ondanks de ingave van de maten van onze camper komen we toch in de problemen. De weg wordt iets smaller, maar de begroeiing van de olijfbomen hangt zo laag over de weg, dat we moeten snoeien.
Gelukkig krijgen we hulp van een bewoner van het dorp. Er komt een boomzaag en een trap bij te pas. Ruim honderd meter helpt de man ons door het oerwoud heen. Piet rijdt en ik help knippen.
Drie uur later zijn we in Nafpaktos. We doen eerst boodschappen en zoeken dan een plaatsje op het strand. Coördinaten N38.384268 E21.819071
Vanmiddag pakken we de fiets. Nafpaktos is een leuke stad met een gezellige haven en een mooie stadsmuur. De boulevard is een en al bar, restaurant, hotel en eethuis. Maar ook hier zien we veel leegstand. Verlaten hotels en restaurants. Dichtgetimmerde deuren en kapotte ruiten.
We drinken een glaasje op een terrasje aan de haven met uitzicht op de brug van Patras.
Naast ons op het strand naast een verwilderd en verlaten subtropisch zwemparadijs. Het lijkt al tien jaar leeg te staan. Griekenland heeft het moeilijk en dat is te zien.
Terug bij de camper komen onze Franse buren een praatje maken. Ze komen van Ajaccio op Corsica. We hebben een leuk gesprek over van alles en nog wat. Hun vakantie zit erop. Morgen gaan ze naar Patras en varen ze terug naar Ancona.
Donderdag 31 mei 2018:
We fietsen vanmorgen weer naar de stad. Parkeren de fietsen op een pleintje en gaan winkelen.
We zien een kapsalon. Er zijn gaan klanten en ik besluit mijn haar te laten knippen. Wat in Agadir lukt, moet hier ook kunnen.
Mijn haar wordt gewassen, mijn hoofdhuid en nek gemasseerd, geknipt en geföhnd. Tevreden ga ik een half uurtje later weer de zaak uit.
We wandelen terug naar het pleintje. Gaan allebei nog een de kerk in. Bij de bakker haal ik brood en twee cup cakes voor vanmiddag. Op het plein drinken we een cola en een Perrier. Piet kan natuurlijk niet wachten tot de koffie vanmiddag met z’n cup cake.
Vanmiddag zitten we tot drie uur in de schaduw. Dan wordt het benauwd en komt er meer bewolking. Er vallen eindelijk wat druppels en het rommelt in de verte.
Daar blijft het bij. We zitten vanavond tot negen uur buiten.
Vrijdag 1 juni 2018:
Piet start vanmorgen met een koude douche op het strand en vindt dat nog lekker ook. We ruimen op en rijden naar de Lidl. Ik zet daar koffie en dek de tafel. Piet haalt warme, verse broodjes. Na het ontbijt rijden we naar de ruïnes van het kasteel van Nafpaktos. Het is een flinke klim, ook met de camper. Langs de weg omhoog veel dennen en cipressen, waardoor we weinig kunnen zien.
Rechtsboven bij de glijbanen - onze plek De brug naar Patras van dichtbij
Eenmaal boven hebben we echter een prachtig uitzicht over de Korintische Golf, de brug bij Patras en het plekje waar wij aan het strand hebben gestaan.
We gaan vandaag naar het strand bij Krioneri. Coördinaten N 38.34397 E 21.58823, slechts 45 km van Nafpaktos. We zijn verrast als we op de bestemming aankomen. Wat een prachtig plekje.
Er staan nog vier campers. Twee Nederlanders en een Oostenrijker.
De luifel gaat als eerste uit, want het is nu alweer 31 graden.
Na de lunch zwemmen we in de zee. De verdere middag luieren we in de schaduw.
Er komen twee paragliders over vliegen. Ze landen heel zachtjes net achter de campers.
We eten vanavond pannenkoeken met spek. Aan tafel buiten gebakken.
Later op de avond komt een schaapherder met een grote kudde schapen voorbij de campers. Soms denken we echt in Marokko te zijn
Zaterdag 2 juni 2018:
We staan vandaag met drie Nederlandse campers. Arie is in de weer met drie grote zwerfhonden. De grote setter van de buren mag weer niet dichtbij mij en de camper komen. Het lieve dier vindt ze een bedreiging. Het is 31°, dus we zwemmen en blijven in de schaduw. Tegen de avond lopen we naar het dorp en drinken wat op een terras.
Zondag 3 juni 2018:
Vandaag gaan we in Klissorevmata de familie opzoeken, waar we in 2005 overnacht hebben op hun land. Het dorp ligt net voor Agrinion op de route naar Amfilochia.
Ik heb een foto meegenomen van toen. Moeder en dochter met mij voor de deur.
foto's 2005
We herkennen in het dop helemaal niets meer. Piet stopt bij het dorpscafé en ik laat de foto zien.
Gelukkig herkent iemand de vrouw. Er wordt een man geroepen. Hij rijdt ons er op zijn scooter heen. We moeten hem volgen.
Ergens in de middle of nowhere stopt hij bij een huis. Ik loop er naar toe en………. mevrouw herkent me gelijk. Van haar echtgenoot moet Piet de camper op het erf parkeren en worden als vorsten onthaald.
De zoon met twee dochtertjes is ook thuis. Ze spreken alleen maar Grieks. Dat blijkt niet erg, want we krijgen hele verhalen, waar we niets van snappen. De dochter van toen, die Engels spreekt, wordt gebeld en ik wissel met haar email-adressen uit om foto’s op te sturen.
Inmiddels krijgen we frappé met gekonfijte abrikozen. Piet haalt voor de twee meisjes twee Mickey Mouse poppen, die ik bij me had en een brillenkoker voor meneer. Zijn leesbril zit in een zakje.
En dan begint de kermis. Er komt een zak met sinaasappels en citroenen. Dan een plastic bak met heerlijke olijven, een pot met gekonfijte pruimen. Anderhalve liter olijfolie uit eigen teelt.
Tomaten, courgettes. Er komt geen eind aan. We moeten alles aannemen. Sterker nog. Ze brengen het zelf in de camper en bekijken die van binnen van top tot teen. Alle kastjes en deuren moeten open.
Onder de indruk van alle etenswaar, stappen we na anderhalf uur toch op. Maar niet voor er weer foto’s zijn gemaakt.
We rijden naar de NKC camperplaats bij de haven in Amfilochia. Helaas is die er niet meer. Er ligt alleen wat rommel en alle elektrische aansluitingen zijn vernield.
We besluiten naar de Kalamitsi Beach camping in Preveza te rijden. Het was de afgelopen week zo warm, dat ik eigenlijk mijn bed wel wil verschonen.
Het blijkt een goede keus. Een prachtige camping, goede douches en een heerlijk zwembad. Coördinaten N 38.97397, E 20.71602
Er staan veel Nederlanders. We geven beide buren wat tomaten, citroenen en courgettes. Wij alleen krijgen het echt niet op.
Vanavond kijken we de ontknoping van de ’12 van Oldenheim’. Ik ben erg verbaasd over de afloop. Piet had wel de goede dader op het oog. Monique Paalvast, wat vond jij ervan?
Het is in Griekenland een uur later, dus pas tegen één uur gaan we naar bed.
Weer alleen onder het overtrek en alle ramen open. Zo kunnen we nog een beetje slapen.
Maandag 4 juni:
We fietsen vanmorgen naar Preveza om boodschappen te doen. Aan groenten en fruit geen gebrek. Melk, broodbeleg en vlees zijn wel op.
We fietsen door het centrum en nemen een kijkje in de grote plezierhaven.
Vanmiddag zwemmen we weer. Tegen vieren komt een groep binnen van de NKC. Altijd leuk om te kijken, hoe iedereen op een plek wordt gezet. Tevreden en ontevreden gezichten.