Zonsondergang op het strand van Solanos
Week 6: Solanos
Maandag 25 september:
We zijn vroeg op. Om half negen gaat de bank open. Het eerste wat ik zie als we er zijn is, dat de automaat gemaakt is.
Er is een glazen sluis. Ik druk op een knop en de voorste deuren gaan open. Ik ga in de sluis staan. Er wordt van alles door een microfoon in het Italiaans gezegd. Ik begrijp er echter niets van.
De deuren achter mij gaan ook niet dicht.
Ik besluit op het raam te tikken. Dik kogelwerend glas. Gelukkig hoort iemand mij.
Een mevrouw komt en gebaart dat ik mijn tas in een kluisje bij de ingang moet stoppen. Ik pak nr.17 (dat zal toch wel geluk brengen). Dan ga ik weer in de sluis staan en gaat de deur achter me inderdaad dicht en de glazen deur voor mij open.
Maar dan begint het pas. Er is helemaal niemand in deze bank, die Engels, Duits of Frans spreekt.
Ik probeer met allerlei gebaren uit te leggen, dat de automaat mijn pasje heeft ingeslikt. (Vroeger gelukkig veel naar Hints gekeken) Uiteindelijk begrijpt mevrouw het en vertelt in rap Italiaans met veel handgebaren, dat het finito is. De pas komt niet terug. OK, dat weet ik dan.
Ik wil nog wel pinnen. Mevrouw helpt me. De automaat geeft alleen Italiaans aan. Mijn pas komt nu wel terug en het geldbedrag komt erna.
Een nieuwe pas regelen we wel in Nederland.
We rijden via de SS125 naar Baccu Mandara. Daar is een camperplaats aan het strand. In een klim vijf kilometer voor deze plaats zien we een aantal campers aan de zee staan in Solanas.
We draaien om en gaan kijken. De weg loopt dood en er staat een verbodsbord voor voertuigen boven 2,5 ton. Toch is dit de enige weg naar de campers.
Een prachtige plek. Coordinaten: N39.13362 E9.43208. We kunnen uit de camper zo de zee inlopen.
Er staan veel Duitsers, wat Tsjechen en een paar Zwitsers.
We parkeren de camper zo, dat de koelkast uit de felle middagzon blijft. Het is nog elke dag 26 â 27°.
Vlakbij is een strandbar met toilet en douche (€ 0,50). Op loop / fietsafstand is een klein winkeltje, waar we brood en wat levensmiddelen kunnen kopen.
Een prima plek dus om weer een paar dagen te luieren na Cagliari.
Dinsdagmorgen zitten we heerlijk in de schaduw aan de koffie. Ineens merken we wat beroering om ons heen. Een Zwitser komt ons waarschuwen, dat we weg moeten rijden. De politie komt eraan. Ja, en dan staan er twee stoelen, een tafel, twee krukjes buiten en zijn de jaloezieën in de camper allemaal dicht tegen de zon.
We wachten het dus gelaten af.
De politieagente komt naar ons toe en begint in het Italiaans te ratelen. Wij begrijpen er niets van. Ze tekent in een blocnote een bord met daarin het getal 2,5. Ja, dat is duidelijk. Hier komen wij en met ons zestien andere camperaars niet onderuit.
We krijgen een protocol met veel Italiaanse woorden en het bedrag van € 85, -.
Ik protesteer nog voor de vorm. Dan laat ze zien, dat we 30% rabat krijgen. Uiteindelijk moeten we € 59,50 betalen. Dit wordt een duur plekje.
Toch is er achteraf een lichtpuntje. De Zwitserse man, die Italiaans spreekt, gaat in overleg met de politie en er wordt afgesproken, dat we mogen blijven staan.
Maar….. als we eenmaal wegrijden, mogen we niet terugkomen.
De bekeuring moet zichtbaar worden bevestigd, zodat we niet een tweede bekeuring krijgen.
’s Avonds gaan we een pizza eten in het dorp.
Woensdag en donderdag gaan prettig, rustig voorbij. ’s Morgens lopen we naar het dorp voor brood en fruit, ‘s middags zwemmen we in de zee, daarna buiten douchen met warm water uit de vijf liter flessen. Wat kletsen met onze Duitse buren, die deze winter voor het eerst naar Marokko willen. ’n Potje Yahtzee en rond zeven uur koken.
Zoveel rust hebben we ons zelfs in Marokko nog nooit gegund. Heerlijk.
Donderdagnacht om twee uur horen we gestommel naast de camper. We kijken door een kiertje naar buiten en zien een wild zwijn met zes kleintjes op twee meter afstand. Ze spitten het zand om en gaan dan weer verder.
Vrijdagmorgen zien we, dat het afval bij de afvalbakjes helemaal is opengescheurd. Overal ligt vuil. Gelukkig wordt om half negen alles opgeruimd door vuilnismannen.
We wandelen naar het dorp om brood te kopen. Onderweg maak ik foto’s van alle bloemenstruiken. Ook de olijven worden steeds groter.
Het is 29 september vandaag en alles is hier nog zo kleurig.
Een groter contrast was er deze heerlijke week niet
Vandaag zaterdag 30 september 2017 zwemmen we voor de laatste keer deze vakantie in de Golf van Cagliari. Aan het eind van de middag, als het niet meer zo warm is, rijden we naar Villasimius om boodschappen te doen. Daarna zoeken we een plekje aan Capo Carbonara, het zuidelijkste puntje van Oost Sardinië.
Volgende week Oost Sardinië!!